Moda, identitet i kultura življenja u Beogradu u 19. i početkom 20. veka: verski praznici i balovi

U 19. i početkom 20. veka verski praznici bili su važan segment identiteta i društvenog života u Beogradu. Proslava verskih praznika bila je veoma značajan događaj u porodici, tako da su pred svaki praznik kuće detaljno čišćene, a spremana su i brojna tradicionalna jela i kolači. 

Srpska krsna slava jedan je od elemenata koji su danas uvršteni na UNESKO-vu listu nematerijalnog kulturnog nasleđa. Kao svečana proslava porodičnog sveca zaštitnika, slava je, pored verske, imala i snažnu društvenu komponentu, što je podrazumevalo razmenu poseta. Na dane velikih slava, kao što je npr. sv. Nikola, na ulicama Beograda mogli su se videti svečano odeveni bračni parovi, koji su, pešice ili fijakerom, obilazili poznanike svečare. Muškarci su nosili crno odelo, crni kaput, šešir ili cilindar, a žene svečane haljine za posete, obično tamnijih boja sa malo diskretnog nakita i obaveznim šeširom. Na crtežu austrougarskog putopisca Feliksa Kanica (Felix Kanitz) iz 1859. godine, prikazana je slava u jednoj beogradskoj porodici. Članovi porodice, odeveni u nacionalni kostim, prikazani su kako dočekuju goste u enterijeru čiji je izgled u potpunosti usklađen sa kulturnim modelom građanske Evrope. Iako od sredine 19. veka u Beogradu preovlađuje uticaj evropske mode, nacionalni kostim, kao odeća sa odgovarajućom simbolikom, još uvek se nosi na slavama i u drugim svečanim prilikama.

Badnje veče, Božić i Uskrs obeležavali su se uglavnom u krugu porodice. Iz kuće se išlo samo u crkvu ili u posetu starijima radi čestitanja. Pravnik i političar Kosta Hristić beleži u svojim uspomenama da se na Veliki petak vrši po svima crkvama svečana ceremonija iznošenja plaštanice, što je naročito toržestveno vršeno u Sabornoj crkvi. Posebno mesto u dečijem kalendaru praznika zauzimala je Lazareva subota ili Vrbica, koja je bila povod i da se deci kupi nova svečana odeća za prazničnu povorku. Devojčice su tom prilikom nosile svilene haljinice, šeširiće i lakovane cipelice, a dečaci popularna matroska odela i mornarske kapice. Hristić se takođe seća sitnih trgovaca koji udešavaju svoje izloge čitavim vencima zvoncadi za Vrbicu, dečijim kapama, haljinicama, slamnatim šeširima, ali i onih krupnih, sa pomodnom robom u novim fasonima, šeširima filcanim i od paname, sve od najnovije forme i boje.

Tokom balske sezone, koja je trajala od decembra do kraja marta ili početka aprila, u Beogradu je priređivan veliki broj balova. Kao organizatori balova javljala su se brojna udruženja među kojima su Žensko društvo, Oficirski kor beogradskog garnizona, Beogradsko pevačko društvo, Beogradska streljačka družina, Zanatlijsko udruženje, Beogradska trgovačka omladina ili Beogradsko radničko društvo. Balovi često su održavani u Građanskoj kasini, koje je osnovana 1869. godine i koja se nalazila u Glavnoj čaršiji, na uglu današnjih ulica Kralja Petra i Kneza Mihaila. Ova ustanova imala je veliki značaj za razvoj društvenog života u Beogradu. Pored balova, tu su održavani koncerti, besede, zabave i umetničke izložbe, dok je čitaonica Građanske kasine imala probranu biblioteku, a redovno je dobijala domaće i strane novine i časopise.

Najsvečaniji su bili dvorski balovi kojima su prisustvovale visoke vojne ličnosti, političari, diplomate i ugledni trgovci sa porodicama. Kosta Hristić ostavio je pisano svedočanstvo o jednom od balova koji su priredili knez Mihailo i kneginja Julija. Ovom balu prisustvovali su gosti iz sviju redova građanstva: trgovci u odelu evropskom ili „turskom“, žene u srpskom odelu sa tepelucima, pušćulama, bajaderima i niskama bisera i dukata, mlade žene i devojke u širokim krinolinama, ali i ljudi u turskoj i austrijskoj uniformi, kao što su gradski paša i viši austrijski oficiri iz Zemuna i Pančeva.

Dvorski balovi bili su posebno glamurozni osamdesetih godina, u vreme trajanja braka kralja Milana Obrenovića i kraljice Natalije, kao i tokom boravka Natalije u Srbiji kao kraljice majke sredinom devedesetih godina 19. veka. Na dvorskim balovima, pored balske toalete, kao kao kodeks odevanja (dress code) za žene često se pojavljivao i nacionalni kostim. Posebnu popularnost uživali su tzv. kostimirani balovi na kojima su, umesto balskih toaleta, nošene raznovrsne narodne nošnje i egzotični kostimi.

Rečnik manje poznatih izraza:

Plaštanica – bogoslužbena tkanina sa izvezenim ili naslikanim Hristovim telom neposredno posle skidanja sa krsta

Tepeluk (tr. tepelik) – plitka ženska kapa od crvene čoje, ukrašena vezom biserima i nošena kao deo srpskog nacionalnog kostima

Pušćula (tr. püskül) – kićanka

Bajader – dug i širok dezenirani svileni pojas sa resama, nošen kao deo srpskog nacionalnog kostima.